Добра не буду адказываць на гэтае пытаньне, а то нашая размова на такія вышіні сягнула... а я баюся вышыні))).

Вышыня... Зноу успамiны, i зноу дзяцiнства. За нашым мястэчкам - кiлёметрах у трох, недалёка ад лiтоускай мяжы - стаяу калiсцi геадэзiчны маяк. Высачэзная з бярвенняу, наушконт вежы Эфэля пабудова, хiба с польскiх часоу. На верх вяла трупехлая лесвiца, па якой чалавек дарослый нiколi б лезць не адважыуся. Але дзецi усё робяць наадварот (будте как дети), i ... не гледзячы унiз мы, падобныя на адзiчалых катоу, узбуджаныя i мокрыя ад сваёй адвагi i страху, ускарабкваемся наверх, на прасмоленыя сонцам i сцюжай дошкi сматравой пляцоуцы. А там... перад намi распахваецца наша Радзiма. Неабсяжны небакрай найлепшай, найпрыгажэйшай у свеце зямлi!

Успаміны дык успаміны:D...
Я летам на канікулах гасьцявала ў бабулі. Гэта самы цэнтар гораду, базар, вуліца Бахарава, па якой па начах хадзілі танкі. Дзьвухкватэрны дамок, двор за дашчатым плотам, чорны пясок і мы, малые ды заўсёды мурзатыя. Дарослыя хлопцы кралі кавуны з базару, а мы ім зайздросьцілі, бо не дараслі яшчэ да такіх спраў))).

Наурад-лi, панi дарасла да гэткiх спрау.

Ці можа ТАКІ чалавек кавуны красьці???

А чаму не? Красцi канешне справа благая, але калi гаворка пра само жыццё, пра iснаванне чалавека, то лiчу дапушчальным што-небудзь стыбрыць з агарода, а яшчэ лепей у тых хто вогуле кавуноу тых не вырашчвау а толькi прадае. Тым больш, лепей каяцца у гэтых грахах, чым у любых iншых:D.

Каяцца заўсёды ў нечым прыходзіцца. Чым бліжэй ты да сьвятла, тым мацней бачыш бруд на каўнеры сваёй, здаецца, такой бялюткай кашулі. Добра, што Сьвятло ласкавае і літасьцівае, ня сьлепіць...

Дзякую вам за размову, Віця! Так доўга ды па-беларуску мяне яшчэ ніхто не вытрымліваў. РЭСПЭКТ))) ... і віншую з усімі набліжаючыміся сьвятамі:)!

Так сама вIншую мiлую панi з Калядамi, жадаю Ёй усiх благ i магчымых поспехау у наступаючым Новым Годзе. Мне таксама была вельмi прыемна. Ал ж гэта не развiтанне?:o

Навошта разьвітвацца? Трэ' размовы размаўляць... пачынайце;)

Хачу распаведаць як я не стау палаунiчым.
Бацька мой памёр рана, дзядзька, каб хоць трохi яго падмянiць, час ад часу брау мяне падлетка да сабе на хутар - вельмi маляунiчае месца. У яго, заузятага паляунiчага, быу дурнаваты сабака Дунайка i цэлы арсенал рознакалiбернай зброi, баявых прыпасау, розных трафеяу што тады вельмi мяне раззадорвала i займала. Чалавек быу вельмi заняты, галоуны ветэрынарны урач раёна ды i гаспадарка, пчолы, але знаходзiу трохi часу каб паблытацца з ружжом. Аднойчы угаварыу яго узяць и мяне, было тады гадоу 12, можа трохi меньш. Вось шоргаем мы утрох (ён, я i Дунайка) па жнiвеньскай жытнёвай сцярне, пералескi, палi, сонейка. Глядзiм сабака наш стау як укапаны у зямлю, а пярэднюю правую нагу падагнуу пад бруха - зрабiу значыцца "стойку". Дзядзька заладавау у ствалы патроны i дубальтоуку сваю падняу. Дунайка трохi пастаяушы рвануу напшут i ... , падняушы з травы здаравеннага рудога ката (мышкавау злодзей), адразу загнау яго на самую вяршыню блiжэйшай бярозы. Гэта былi апошнiя iмгненнi жыцця беднай пачвары. Мой любiмы дзядзька без разважанняу даубануу з дзьвух руль па бярозе, i у тым месцы дзе сядзеу нi у чым НЕ ПАВIННЫ кот стварылася дзiра з ператрушчанага лiсця ветак i нейкага пуха. Дунайка прыцягнуу тое што ад рудога засталося i пачэсна паклау перад намi. Паляванне скончылася. Усю дарогу дамоу галоуны ветэрэнар распавядау якую шкоду роднай прыродзе прыносяць гэтыя адзiчалыя за лета каты, як яны ядуць маленькiх зайчыкау, птушак, як iх трэба знiшчаць. Што ён не мог не страляць, бо гэта трэ деля выхавання сабакi. Усе гэта я разумеу, але на душы было паскудна.

Ну і добра, што не сталі, рыбалка лепш. Каты прыгожыя істоты, у нас у двары іх зашмат, тлустыя, пухнатыя, важныя. Не скажаш, што па сьметніцам тусуюцца)))...

Год дванаццаць таму мы атрымалі ў спадчыну маленькую хатку на ўскрайку невялічкай вёсачкі. Прыехалі гараджане гараджанамі, нічога ня ўмелі, але за ўсё браліся. Бульбу пасадзілі))). Прывезьлі з сабой і котку Лёўку (бралі кацяня мужчынскага полу, а потым...у-упс - памылачка выйшла). Лёўка была вельмі характарнай асобай, тры разы пагладзіш на чацьвёрты ўчэпіцца ў руку. Мышэй яна ніколі не бачыла...
К восені ў хату пайшлі мышы. Нармалёвыя мышы з'яўляліся прабежкамі ды зьнікалі, а адна дзіўная засталася. Яна бегала па падлозе, нешта вышуквла, ела, нат' з рукі брала. Лёўка спачатку зацікавілася ёю, але хутка гэтая цікаўнасьць прайшла. К вечару мышка пачала шукаць сабе начлег. Каб было пацяплее ды паўтульнее. Адшукала... Прыстроілася пад бок да Лёўкі. Тая спачатку лагодна і цярпліва ўспрымала гэтае варушэньне каля сябе. Потым ёй гэта надакучыла і яна... Карацей, ад мышкі застаўся толькі хвост:(. А мы ўжо і прызвычаіліся да яе мітусьні=((.

Казка:D, не веру!

Воячкі, які ж вы недверлівы:eek:.
Мне надоечы прапанавалі працу ў адной кампаніі. На гэты конт, раілася са знаёмым, які ведае гэтую кампанію. Дык ён мне сказаў так: "Там можна зарабіць не благія грошы, калі ты ўмееш "развадзіць" людзей, калі ня ўмееш лепей шукай другую працу"... Я вырашыла шукаць другую))). А вы: "Казка, казка"... Праўда, і нічога акрамя праўды! У жыцьці і не такое бывае.

У жыццi, канешне, рознае бывае. Ваш знаёмы параiу вельмi шчыра. Зараз так i ёсць - неблагiя грошы зарабляюцца тымi хто умее "разводзiць лахоу" як гаворыцца, а па-прастому падманам. Што рабiць? - Такi век, такi час - прахвостам i злодзеям - рай. Астатнiм - шкода:(

Трэ' не ляніцца ды запісаць усю гісторыю пра тую мышку... у ёй яшчэ суседскі сабака і котка ўдзел прымалі (думалі, можа яны яе зхопяць):).
А жыцьцё, мяркую, такое, якім мы яго ствараем. Прынамсі, для сваіх блізкіх.

Вядома што так.